یاد من باشد ... " تنها هستم "

دیر گاهی است در این تنهایی

رنگ خاموشی در طرح لب است

بانگی از دور مرا می خواند ،

لیک پاهایم در قیر شب است

رخنه ای نیست در این تاریکی

در و دیوار بهم پیوسته

سایه ای لغزد اگر روی زمین

نقش وهمی است ز بندی رسته

نفس آدم ها

سر بسر افسرده است

روزگاری است در این گوشه پژمرده هوا

هر نشاطی مرده است

دست جادویی شب

در به روی من و غم می بندد

می کنم هر چه تلاش ،

او به من می خندد

نقش هایی که کشیدم در روز ،

شب ز راه آمد و با دود اندود

طرح هایی که فکندم در شب ،

روز پیدا شد و با پنبه زدود

دیر گاهی است که چون من همه را

رنگ خاموشی در طرح لب است

جنبشی نیست در این خاموشی

دست ها ، پاها در قیر شب است

                                             " سهراب سپهری "

پ ن : چو کس با زبان دلم آشنا نیست

                  چه بهتر که از شکوه خاموش باشم

                             چو یاری مرا نیست همدرد ، بهتر

                                        که از یاد یاران فراموش باشم ...

پ ن :  " خاطــ ــ ــ ــ ــرات " هر چه " شـــــیرین تر " باشند . . .

          بعد ها از " تلخی " ، " گلویت " را بیشتر می سوزانند !

پ ن : پیش از آن که درباره ی زندگی ، گذشته و شخصیت من قضاوت کنی ...

خودت را جای من بگذار ،

از مسیری که من گذشته ام عبور کن ،

با غصه ها ، تردیدها ، ترس ها ، دردها و خنده هایم زندگی کن ...

یادت باشد

هر کسی سرگذشتی دارد .

هرگاه به جای من زندگی کردی

آنگاه می توانی درباره ی من قضاوت کنی .