کوچه مهربانی

دلنوشته های مردی تنها

کوچه مهربانی

دلنوشته های مردی تنها

درباره من

برای پروانه شدن؛ پیله دستان تو کافیست... مرا محکم تر در آغوشت بگیر می پرسند: مجردی یا متاهل؟ میگویم : " متعهد "!! چون تجربه نشان داده، نه مجرد بودن نشانه تعلق خاطر نداشتن به کسی است... و نه متاهل بودن نشانه تعهد و وفاداری!!! همه قراردادها را که روی کاغذهای بی جان نمی نویسند! بعضی از عهد ها را روی قلب هایمان می نویسیم... حواسمان به این عهدهای غیرکاغذی باشد؛ شکستشان، یک"انسان " را درهم میشکند...! آدمها مى آیند...، گاهى در زندگیت مى مانند و گاهى در خاطرت... آنهایى که در زندگیت مى مانند همسفر میشوند... آنهایى که در خاطرت مى مانند، تجربه اى براى سفر مى شوند.. گاهى تلخ، گاهى شیرین... گاهى با یادشان لبخند میزنى، گاهى یادشان لبخند از لبانت بر میدارد... اما تو لبخند بزن حتى به تلخ ترین خاطره هایت... آدمها مى آیند این آمدن باید رخ دهد تا تو بدانى "آمدن" را همه بلدند.. این " ماندن" است که "هنر" میخواهد... این را بفهم.... شاید تو از شعر های من چیزی نفهمی اما حرفهای من خیلی خوب تو را می فهمند.. ادامه...

آمار : 10624 بازدید Powered by Blogsky

دلم هوس یک دوست قدیمی کرده
یک رفیق شش دانگ
یک آرام دل،
کسی که امتحانش را در رفاقت پس داده؛
ودیگر محک زدن و زیرو رو کردنی درکار نباشه
رفیقی که،
من نگوییم و او بشنود؛
بخندم و حجم بغضم را در خنده ام ببیند...
رفیقی که بگویمش برو،اما بماند
که نرود،
وقتی ماندنش آرامم میکند...

مردها
گاهگاهی،
به جزیره ای ناشناخته در درونشان
پناه می برند و
جز قیل و قال مرغان دریایی تنهاییشان
تن به اصالت هیچ صدایی
نمی دهند !
مردها
گاهگاهی هم،
از شانه های استوار خود
پایین می آیند و
دلشان
همچون پر کوچکی
آویزان "دوستت دارمی"
می ماند .

hossein یکشنبه 26 اردیبهشت 1395 ساعت 18:38

نظرات 1 + ارسال نظر

گنجینه خلوت من

دوشنبه 27 اردیبهشت 1395 ساعت 15:50 http://marjandabiri.blogfa.com/

کاش می شد که کسی می آمد
این دل خسته ی ما را می برد
چشم ما را می شست
راز لبخند به لب می آموخت
کاش می شد دل دیوار پر از پنجره بود
و قفس ها همه خالی بودند
آسمان آبی بود
و نسیم روی آرامش اندیشه ی ما می رقصید
کاش می شد که غم و دلتنگی
راه این خانه ی ما گم می کرد
و دل از هر چه سیاهی ست رها می کردیم
و سکوت جای خود را به هم آوائی ما می بخشید
و کمی مهربان تر بودیم
کاش می شد دشنام، جای خود را به سلامی می داد
گل لبخند به مهمانی لب می بردیم
بذر امید به دشت دل هم
کسی از جنس محبت غزلی را می خواند
و به یلدای زمستانی و تنهائی هم
یک بغل عاطفه گرم به مهمانی دل می بردیم